بسم الله الرحمن الرحیم

شایسته انتخاب شدن باش!

پیروزی حق، حقیقت و عقیده ی راسخی است غیر قابل تغییر، و نابودی باطل یقین کاملی است غیر قابل تبدیل.

امت اسلامی هر قدر که زخمها تن نزارش را دردمند کرده باشند، هرگز نورش به خاموشی نخواهد گرایید و فیوضات و خیرش به پایان نخواهد رسید و پیوند خود با اسلام عزیز را حفظ کرده و همچنان مسلمان خواهد زیست و با وجود درد این شکست، یقینا روزی پیروز خواهد شد.

آری! روزگار نصر و پیروزی فرا خواهد رسید و ابر تیره ناامیدی کنار زده خواهد شد و عدالت اسلام یک بار دیگر همه جهان را دربر خواهد گرفت.

در کشاکش این معرکه اما سوالی ذهن ها را به خود مشغول میسازد و آن اینکه نقش من و تو در این میان چیست؟

و یا اینکه اصلا من و تو شایسته و آماده حضور در نبرد مقدس هستیم؟

فراموش نباید کرد که خدمت کردن به این دین شایستگی میخواهد که نصیب هر کسی نمیشود و تاجی است که همه لایق بر سر کردن آن نیستند.

نبی رحمت صل الله علیه و سلم میفرمایند: "إِذَا ­­أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَيْرًا اسْتَعْمَلَهُ "، قِيلَ: وَمَا اسْتَعْمَلَهُ؟ قَالَ: " يُفْتَحُ لَهُ عَمَلٌ صَالِحٌ بَيْنَ يَدَيْ مَوْتِهِ حَتَّى يَرْضَى عَنْهُ مَنْ حَوْلَهُ ".

ترجمه: "زمانی که خداوند برای بنده ای خیر اراده کند، وی را به کار میگیرد"، گفته شد: چگونه؟ پیامبر صلوات علیه فرمودند:" قبل از اینکه مرگش فرابرسد، برایش توفیق انجام عمل صالح داده میشود تا اطرافیانش از وی راضی گردند" (نفعش به سایرین می رسد).

برای رسیدن به این افتخار اما، قلبها را از غیرخدا باید شست و نفسها را از بند شهوات باید رهانید، و اینکه دست از تبرئه کردن نفس سرکش در کم کاری و سستی هایش برداشت، چرا که حساب خداوند با بندگانش موقوف بر اعمال و در گرو کردارشان است.

 در این مرحله که سختی به اوج خود رسیده و نبرد میان حق و باطل شدت گرفته سزاوار نیست که دست روی دست گذاشته و به اطرافمان بنگریم، بلکه باید خود را شایسته انتخاب شدن برای نبردی گردانیم که نتایجش تضمین شده است برای کسیکه که آمادگی خود را در حد توان گرفته تا در روز رویارویی –حق و باطل- شمشیر بران این دین باشد و در روز پیروزی پرچمدار آن.

شایستگی انتخاب شدن در آیینه آماده شدن برای خدمت کردن (یاری رساندن دین) منعکس میشود، چرا که دفاع از اسلام لطفی است از جانب خداوند برای کسانی که دوستشان دارد، و ایستادن در خندق حق مقامی است که همه را شایستگی ایستادن در آن نیست، همانگونه که خداوند فرموده: "وما يلقاها إلا الذين صبروا وما يلقاها إلا ذو حظ عظيم". (فصلت)

ترجمه: و به این(مقام) نمی رسند مگر کسانی که دارای صبر و استقامت باشند، و بدان نمیرسند مگر کسانی که بهره بزرگی (از ایمان، تقوا و اخلاق ستوده) داشته باشند.

آمادگی – برای خدمت به دین-  در دایره علاقه ای ویژه با خداوند بزرگ به تمثیل در می آید، که ثمره اش راستی و درستی رای و نظر، صواب بودن استدلال و توانایی تاثیر گذاری و کثرت توفیق در انجام کارهای نیک خواهد بود.

هرگونه کوتاهی و سهل انگاری در این راه اما، چیزی به جز محرومیت از این افتخار در پی نخواهد داشت، همان گونه که خداوند عالمیان می فرماید: "وَلَوْ أَرَادُوا الْخُرُوجَ لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَٰكِن كَرِهَ اللَّهُ انبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِيلَ اقْعُدُوا مَعَ الْقَاعِدِينَ". (سورة التوبة)

ترجمه: اگر می خواستند (برای جهاد) بیرون روند، توشه و ساز و برگ آن را آماده می کردند اما خداوند (می دانست که اگر برای جهاد بیرون می آمدند جز زیان و ضرر نداشتند. این بود که) بیرون شدن و حرکت کردن آنان را نپسندید و ایشان را (از این کار) بازداشت. و بدیشان گفته شد: با نشستگان بنشینید (چرا که شایستگی آن را ندارید که در کارهای بزرگ و راه سترگ خداوند گام بردارید).

اما زوایه پنهانی در پس تمامی این سستی ها و لغزش ها وجود دارد که مانع کسب این شایستگی توسط افراد می شود و آن چیزی نیست جز مرض هایی در درون قلبها، امراضی که به درستی علاج نشده و شاید هم اصلا تشخیص نشده باشند.

به عنوان مثال فرار از میدان نبرد (قتال) عارضه ای نیست که به یک بارگی و در شدت معرکه ظاهر شود، بلکه علتی است قدیمی در نفس و مرضی مدفون در قلب که طبیب از وجود آن آگاه نبوده و خللی است در فکر که که کسی به آن توجه نکرده است.

پس شعله های آتش میدان جنگ، امتحان این مرض و زلزلزه روبرو شدن با دشمن، میدان سنجش آن بوده که در نهایت منجر به چنین افتضاحی شده است، همانگونه که خداوند میفرماید: "أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ أَن لَّن يُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغَانَهُمْ" (سورة محمد) .

ترجمه: آیا کسانی که در دلهایشان بیماری ( نفاق) است، گمان می برند که خداوند کینه ها و دشمنانگیهای ایشان را (که از اسلام و مسلمین در دل دارند) ظاهر و برملا نمی گرداند؟

پس برای کسب این شایستگی هر یک از ابنای این امت باید خود را برای این نبرد آماده کند، با آماده گردن وسایل و اسباب لازم -البته در حد توان خویش- چرا که خداوند همانگونه که ظالمان و تجاوز کارارن را محاسبه میکند افراد مقصر و کم کار را نیز محاسبه خواهد کرد.

اولین گام در راستای کسب این شایستگی ایجاد رابطه ای محکم با خداوند است، چرا که این رابطه صاحبش را شایسته و اهل مقام خدمت گذاری دین میگرداند، همانگونه که خداوند متعال میفرماید:

"فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا" (سورة الفتح)

ترجمه: خداوند می دانست آنچه را که در درون دلهایشان ( از صداقت و ایمان و اخلاص و وفاداری به اسلام) نفهته بود، لذا اطمينان خاطری به دلهایشان داد، و فتح نزدیکی را نصیبشان کرد.

سپس هر فرد مسلمان باید به دنبال تخصص و مهارتی برود که در آن خبره است و با سعی و کوشش بی دریغ خود را به بالا ترین درجات آن برساند تا به وسیله آن در پروسه بیدارکردن و برپا کردن دوباره امت سهم خود را ادا کند.

یقینا این سختی روزی به پایان خواهد رسید و نسلهای مسلمان پیکره امت را دوباره بنا خواهند کرد و این امت روزی از هر چشمه زلالی خواهد نوشید و از هر زمین حاصل خیزی ثمر خواهد گرفت.

و این امت در آن روز شکرگزار کسی خواهد بود که برای رسیدن دوباره آن به اوج، برایش راهی را هموار کرده و یا برای آبیاری اش وادی یی را شکافته و یا هم در روزگار سختی و یأس برایش پنجره امیدی باز کرده است.

 پس ای مسلمان! دست کشیدن از کاشتن آخرین نهالی که در دست داری گناهی است بزرگ و اکتفا کردن به گریه بر گذشته دردناکمان اشتباهی است جبران ناپذیر، همانگونه که مأیوس شدن از رحمت خداوند مساوی است به کفر و زندگی کردن در عالم رویا و خیالبافی چیزی نیست جز دیوانگی.

خسارت و نقصان انسان در این دنیا به هر میزانی هم که برسد نباید فراموش کند که خسارت حقیقی هنوز نیامده و هر قدر هم که در این دنیا به آسودگی و منافع دست یابد، باید بداند که پیروزی و سعادت حقیقی هنوز فرا نرسیده است، همان گونه که خداوند میفرماید: "فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۗ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ" (آل عمران)

ترجمه: هر که از آتش دوزخ به دور گردد و به بهشت برده شود، واقعا سعادت را فراچنگ آورده و نجات پیدا کرده است و زندگی دنیا چیزی جز کالای فریب نیست.

پس تا نفسی باقیست..........

نویسنده: دکتر جمال عبدالستار